Δεκαετία του '20 και καποιοι Τσιταλιώτες μετανάστες στην Αμερική αποφασίζουν να χρηματοδοτήσουν την ανέγερση κτιρίου που θα στεγάσει δημοτικό σχολείο στο χωριό τους.Συγκεντρώνουν τα χρήματα και αναθέτουν σε Λαγκαδιανούς μαστόρους ειδικευμένους στην πέτρα(πελεκητές)να χτίσουν το σχολειο που έγινε συμφωνα με τις παραστάσεις που είχαν από τον τόπο κατοικίας τους δηλαδή την Αμερική.Το 1928 το Δημοτικό σχολείο ήταν έτοιμο να φιλοξενήσει τα Τσιταλιωτάκια με αξιοθαύμαστο εξοπλισμό για την εποχή του.Στη δυτικη αίθουσα θυμάμαι μπαλες ποδοσφαίρου,σκυτάλες,μπάλες μπέισμπολ,ακόντια,δισκους ,φιλέ βόλλευ και την σκηνή όπου δίνονταν παραστάσεις από τους μαθητές και ταυτόχρονα ήταν και ο χώρος τιμωρίας για τους άτακτους.Τεράστιοι χάρτες κρεμασμένοι στους τοίχους και τα θρανία που φιλοξένησαν αμέτρητες παιδικες ψυχές στη σειρά απέναντι από την έδρα του δάσκαλου.Στον προαύλιο χώρο υπήρχε το σκάμα άλματος μήκους.Ο πίσω χώρος του κτιρίου φιλοξενούσε τους κήπους όπου ο κάθε μαθητής είχε αναλάβει να φρόντιζει τον δικό του και συνάμα γινόταν το μάθημα της φυτολογίας.Γύρω από το κτίριο ορθόνονταν σαν "φρουροί" λυγερόκορμα πεύκα που δυστυχώς με την πάροδο των χρόνων γερνούν και εγκαταλείπουν την "σκοπιά" τους.Τόσες παιδικές φωνές,τόσα γέλια και τόσα κλάματα έσβησαν αλλά το σχολείο μου εξακολουθεί να στέκει εκει θυμίζοντας μου τα αθώα παιδικά μου χρόνια.Ολα αυτά σκεφτόμουν χθές αργά το βράδυ και χωρίς να το καταλάβω τα βήματά μου με πήγαν εκεί και καθώς το μυαλό μου γύρισε τριάντα επτά περίπου χρόνια πίσω μέσα στην απέραντη ησυχία άκουσα και πάλι... παιδικές φωνές, γέλια και κλάματα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου