Κυριακή 30 Οκτωβρίου 2011

ΤΟ ΧΩΡΙΑΤΙΚΟ ΣΑΠΟΥΝΙ


Η θειά Καλλιόπη είχε ξυπνήσει αχάραγα, είχε ανάψει τη φωτιά και έφτιαχνε τον καφέ της μέσα στο χάλκινο μπρίκι που είχε πάρει προίκα.Κοίταζε στον ορίζοντα προς την ανατολή για να μαντέψει την ώρα." Άργησαν" μονολόγησε.Πήρε το μπρίκι απο την χόβολη και άδειασε τον καφέ στο φλιτζάνι που είχε κατεβάσει στην αυλή του σπιτιού της μαζι με άλλα δυο φλυτζάνια για να τρατάρει τις φίλες της που περίμενε να εμφανιστούν απο λεπτό σε λεπτό."Καλλιόπη, Καλλιόπη","έλα,άργησες" είπε η θειά Καλλιόπη στην θεια Σταμάτα την Ζαμπρακίνα την γειτόνισσα της.Πριν προλάβουν να καθίσουν νά σου και η θειά Ζωίτσα η Γιατροπουλίνα."Αντε να πιούμε τον καφέ να ξεκινήσουμε"συμφώνησαν και οι τρεις γυναίκες απολαμβάνοντας το χλιαρό πλέον ρόφημα,μίγμα καφέ και ρεβιθιού.   
           
Η θειά Σταμάτα έριξε κλαριά στη φωτιά και μόλις έπεσε λίγο η φλόγα η θεια Καλλιόπη με την θεια Ζωίτσα έβαλαν το λεβέτι πάνω στην σιδεροστιά και αμέσως έριξαν μέσα τη μούργα (κατακάθια         λαδιού).Σειρά είχε το νερό και μετά έριξαν και το σπίρτο (ποτάσα) και μία μία ανακάτευαν το μίγμα μέχρι να γίνει παχύρευστο.Αν το μίγμα τους φαινόταν αραιό πρόσθεταν λάδι ενώ αν "ξέρναγε" λάδι πρόσθεταν νερό."Νομίζω πως είναι έτοιμο"είπε η θειά Καλλιόπη και βγάζοντας από την τσέπη της ποδιάς της μια πρόκα την πέταξε μέσα στο λεβέτι με το σαπούνι που ετοίμαζαν."Για το κακό             μάτι"είπε η θεια Ζωίτσα και ένα χαμόγελο πλημύρησε τα χείλη της δείχνοντας την ικανοποίηση που  ένοιωθαν.                                                                                                                                                                                                                            
Το μόνο που τους απέμενε να κάνουν ήταν να το αφήσουν να παγώσει και στη συνέχεια να το κόψουν σε κομμάτια για να έχουν το σαπούνι της χρονιάς.Είχε πια ξημερώσει και τις τρείς γυναίκες τις περίμεναν κι όλες οι υπόλοιπες δουλειές στα σπιτικά τους.
                                                               Η θειά Καλλιόπη

1 σχόλιο:

Dina Vitzileou είπε...

Πολύ όμορφη περιγραφή μιας καθημερινότητας που τείνει να ξεχαστεί..

Καλησπέρα!