Dialogue In The Dark του Θεάτρου Badminton

 

Οι οδηγίες πριν ξεκινήσει η διαδικασία είναι σαφείς. Κινητά, φωτογραφικές μηχανές, αναπτήρες, ρολόγια και οποιαδήποτε πηγή τεχνητού φωτός πρέπει να παραμείνουν στα ντουλαπάκια. Μόλις το γκρουπ των  ατόμων συγκεντρωθεί, ο καθένας παίρνει από ένα μπαστουνάκι με λάστιχο στη λαβή του για να προσαρμόζεται και στον καρπό.Οι πρώτες οδηγίες εξηγούν τη χρήση του, τις σωστές κινήσεις που θα κάνουμε τα επόμενα  λεπτά με αυτό και τονίζουν  ότι αφενός δεν διατρέχουμε κανέναν απολύτως κίνδυνο, αφού όλη η εγκατάσταση είναι σχεδιασμένη και μελετημένη μέχρι την τελευταία λεπτομέρεια, αφετέρου όμως οφείλουμε να ακολουθούμε πιστά τις οδηγίες του ξεναγού μας. Στη συνέχεια, το άτομο αποχωρεί, τα φώτα σβήνουν και ξεκινά η περιήγηση στην προσομοίωση ενός καθημερινού αστικού περιβάλλοντος.

Ακούγεται σαν εισαγωγή από θρίλερ. Το πραγματικό θρίλερ όμως το συνειδητοποιείς εύκολα μέσα στα πρώτα λεπτά αυτού του «Διαλόγου στο Σκοτάδι»: είναι η ζωή ενός ανθρώπου με μειωμένη ή καθόλου όραση σε περιβάλλοντα χωρίς κοινωνική ευαισθησία, όπως είναι η Αθήνα και η Ελλάδα γενικότερα. Η ουσία αυτής της εγκατάστασης  δεν έγκειται στο να αισθανθείς προνομιούχος ως προς αυτά τα άτομα και να καταλήξεις σε κλισέ συμπεράσματα. Προφανώς και το αγαθό της όρασης είναι το πολυτιμότερο, ωστόσο ο κόσμος των τυφλών έχει μια ιδιαίτερη μαγεία που δεν μπορείς να νιώσεις όντας έξω από αυτόν.

Για αρκετή ώρα,που προσωπικά μου φάνηκε “αιώνας”, ζεις σε αυτό τον κόσμο. Μαθαίνεις να αναγνωρίζεις τα άτομα του γκρουπ σου από τη φωνή τους, πλάθεις εικόνες για τον καθένα από αυτούς ξεχνώντας εντελώς την όψη του. Τον τυφλό ξεναγό δεν τον βλέπεις, παρά μόνο μετά την έξοδο. Μέσα σε μία ώρα όμως, όλες μου οι άλλες αισθήσεις οξύνθηκαν.Για να επιβιώσω την «δοκιμασία» έπρεπε να εχω κυρίως την αφή,την ακοή και την όσφρηση στο ζενίθ. Το τέλος της διαδρομής μου επιφύλαξε μια τεράστια ικανοποίηση για ότι έχω και σε αυτό συνέβαλε το τεράστιο χαμόγελο στα πρόσωπα όλων των παιδιών που συμμετέχουν στην εκδήλωση αυτή σαν εργαζόμενοι.

 Εγώ πάντως, αύριο το πρωί, δεν θα γκρινιάξω αν έξω έχει κρύο,βρέχει ή χιονίζει….

Y.Γ Αυτήν την εμπειρία όχι μόνο αξίζει αλλά επιβάλλεται να την ζήσουμε όλοι.Επιστρέφοντας σπ'ιτι σας θα νοιώθετε διαφορετικά.Θα βλέπετε τα πάντα γύρω σας από άλλη οπτική γωνία.