Για τους αριβίστες ...

Μανώλης Αναγνωστάκης

 

Φοβάμαι

 

Φοβάμαι

τους ανθρώπους που εφτά χρόνια

έκαναν πως δεν είχαν πάρει χαμπάρι

και μια ωραία πρωία –μεσούντος κάποιου Ιουλίου–

βγήκαν στις πλατείες με σημαιάκια κραυγάζοντας

«Δώστε τη χούντα στο λαό».

Φοβάμαι τους ανθρώπους

που με καταλερωμένη τη φωλιά

πασχίζουν τώρα να βρουν λεκέδες στη δική σου.

Φοβάμαι τους ανθρώπους

που σου 'κλειναν την πόρτα

μην τυχόν και τους δώσεις κουπόνια

και τώρα τους βλέπεις στο Πολυτεχνείο

να καταθέτουν γαρίφαλα και να δακρύζουν.

Φοβάμαι τους ανθρώπους

που γέμιζαν τις ταβέρνες

και τα 'σπαζαν στα μπουζούκια

κάθε βράδυ

και τώρα τα ξανασπάζουν

όταν τους πιάνει το μεράκι της Φαραντούρη

και έχουν και «απόψεις».

Φοβάμαι τους ανθρώπους

που άλλαζαν πεζοδρόμιο όταν σε συναντούσαν

και τώρα σε λοιδορούν

γιατί, λέει, δεν βαδίζεις στον ίσιο δρόμο.

Φοβάμαι, φοβάμαι πολλούς ανθρώπους.

Φέτος φοβήθηκα ακόμα περισσότερο.

ΠΑΙΔΙΚΕΣ ΣΕΙΡΕΣ ΜΙΑΣ ΑΛΛΗΣ ΕΠΟΧΗΣ

H ΠΙΠΗ Η ΦΑΚΙΔΟΜΥΤΗ

ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ

ΣΥΓΝΩΜΗ ΑΠΟ ΕΝΑΝ ΑΥΤΟΚΛΗΤΟ ΕΚΠΡΟΣΩΠΟ ΤΗΣ ΓΕΝΙΑΣ ΤΟΥ

 

Αισθανομαι την υποχρεωση να ζητησω συγνωμη απο τις γενιες που ακολουθησαν την δικη μου, απο ολα αυτα τα παιδια που σημερα βρισκονται σε απογνωση και αναρωτιουνται τι αραγε να τους επιφυλλασει το μελλον.Συγνωμη γιατι εμπιστευτηκα αθλιους ανεργους στην προσωπικη τους ζωη πολιτικους ανεμιζοντας πλαστικες χρωματιστες σημαιες φωναζοντας συνθηματα κενα,συγνωμη γιατι επετρεψα να αλλοιωθουν τα ηθη, τα εθιμα η ιστορια ο χαρακτηρας του λαου μας εγκαθιδρωντας τα δυτικα προτυπα σε εναν λαο με μοναδικη ιστορια με χαρακτηριστικα γνωρισματα που αλλοι λαοι ποτε δεν ειχαν.Συγνωμη που πιστεψα πως ετσι εξασφαλιζα το μελλον το δικο μου και των παιδιων μου.Συγνωμη γιατι δεν επετρεψα να δοθουν στα παιδια αυτα οι ευκαιριες να αναδειξουν τον χαρακτηρα τους το ταλεντο τους να εχουν τελος παντων το δικαιωμα της επιλογης.Συγνωμη που επετρεψα να απομονωθουν στην προσωπικη και κοινωνικη τους ζωη εκφραζομενα μεσα απο τα κινητα με sms και FACEBOOK και όχι με την προσωπικη επαφή.Συγνωμη που ανεχτηκα την κομματικοποιηση της παιδειας και την αλλοτροιωση της ιστοριας αυτου του τοπου.Συγνωμη που εξακολουθουν να εξαρτώνται απο τους γονεις τους για ενα πακετο τσιγαραγια έναν καφε.Συγνωμη γιατι δεν εχουν πλεον τη δυνατοτηα να εργαστουν και να παραγουν το εργο που ονειρευονταν.Συγνωμη που σημερα δεν αισθανονται ελευθερα να εκφραστουν,συγνωμη που δεν εχουν ιδανικα,συγνωμη που αφησα τα δικα μου ιδανικα να καταρρευσουν και δεν αγωνιστηκα οπως επρεπε ξεπερνωντας τα εμποδια που εβρισκα μπροστα μου.Δεν αγωνιστηκα....ΣΥΓΝΩΜΗ....