Η ΖΩΗ ΣΤΟ ΧΩΡΙΟ ΤΟΤΕ..

Ήμασταν στην τελευταία δεκαετία που προλάβαμε κρυφτό, κυνηγητό,κλέφτες κι αστυνόμους.
Οταν θέλαμε ποδόσφαιρο υπήρχε ακόμα το γεφύρι του Αγγελή να μας δεχθεί
Τρώγαμε καραμελάκια ΡΕΖ, γαριδάκια Extra,γκοφρέτες Κουκουρούκου,στραγάλια στη "χαρτουλήθρα" και μπισκότα ΠΤΙ-ΜΠΕΡ χύμα

Ακούγαμε τους ερασιτέχνες στο ραδιόφωνο και ήμασταν μουσικά ενήμεροι με Αγγελόπουλο,Λύδια
Μητροπάνο,Σαλαμπάση κ.α
Κυριακές απογεύματα μαζευόμασταν στο καφενείο του Μπαλαμπάνου και ακούγαμε ποδόσφαιρο Κάναμε ψεύτικα τατουάζ από τις τσίχλες... Διαβάζαμε Μπλεκ,Αγόρι και Σούπερ Κατερίνα...
Τρώγαμε ακόμη σπιτικό φαγητό...
Οργώναμε  με τα ποδήλατα τους δρόμους  και δεν κινδυνεύαμε...
Παίζαμε μήλα - σχοινάκι - μακριά γαϊδούρα και αθηνέικο(ποδόσφαιρο με ειδικους όρους)
Παίζαμε μπουκάλα και θάρρος ή αλήθεια...Κάναμε απίστευτες πλάκες με τις μπουγελόφατσες
Διαβάζαμε Ποπάυ και Τιραμόλα...
Κάναμε αθώες πλάκες στο σχολείο.Παίρναμε το μπλοκ με τις χειροτεχνίες, με το ασημόχαρτο και το χρυσόχαρτο και φτιάχναμε στολίδια τα Χριστούγεννα.
Στο σπίτι μαζευόμασταν μόνο για φαγητό και ύπνο
Το πρώτο μας φιλί δινόνταν με ακούμπισμα των χειλιών που μας έστελνε στον παράδεισο...
Δεν είχαμε ακούσει ποτέ για τον κίνδυνο των ναρκωτικών γιατί απλα δεν υπήρχε
Παίζαμε με "αγκινάρες" που τις μετατρέπαμε σε μηχανές...
Βάζαμε χαρτόνια στις ρόδες των ποδηλάτων μας για να κανουν θόρυβο...
Βάζαμε κολόνια Μυρτώ στα "ραντεβού" μας στην πλατεία
Λουζόμασταν με χωριάτικο σαπούνι και το κεφάλι μας γέμιζε πυτιρίδα αλλά ποιός νοιαζόταν...
Ακούγαμε DISCO μιμούμενοι τους πρωτευουσιάνους για να πλησιάσουμε το κορίτσι που μας άρεσε..
Προλάβαμε Κωνσταντίνο Καραμανλή και Ανδρέα Παπανδρέου,Λεωνίδα Κύρκο,Χαρίλαο Φλωάκη όχι τις τωρινές κόπιες τους,που μας βασανίζουν ανελέητα...
Παίζαμε φιδάκι,μουντζούρη,η μαιμού σου τρέχει,σκόρδο κρεμυδι κ.α...
Στα πανηγύρια στο χωριό τρώγαμε ότι παραδοσιακό υπήρχε και χορεύαμε  με την ψυχή μας με τον γερο-Κόκορη,τον Παναγιώτη τον Λαπούρα,τον Τάκη Μάγκα... Με λίγα λόγια για αυτούς και για ακόμα περισσότερους λόγους, ζήσαμε ίσως την καλύτερη δεκαετία...
Ένα μεγάλο ευχαριστώ στους γονείς μας που αποφάσισαν να μας κάνουν την κατάλληλη στιγμή...
και μας επέτρεψαν να ζήσουμε τόσο ανέμελα και όμορφα χρόνια...