Ένα από τα πιο περίεργα πλάσματα που ακούσαμε να αναφέρεται η ύπαρξή τους, είναι το σμυριδάκι(σμερδακι), το οποίο έχουν δει όπως αναφέρεται,ως επι το πλείστον,τσοπάνηδες.Είναι μικρόσωμο, σε μέγεθος γάτας, αλλά κάτι πάνω στο κεφάλι του αστράφτει τόσο έντονα, ώστε μπορεί κανείς να το διακρίνει από απόσταση χιλιομέτρων. Μερικοί λένε πως είναι τα μάτια του κι άλλοι λένε πως είναι κάτι παράξενο στο μέτωπό του. Κανείς δεν το έχει πλησιάσει αρκετά κοντά για να βεβαιωθεί, μιας και το πλάσμα αυτό φροντίζει πάντα να κρατά απόσταση από τους ανθρώπους.<-- more--="">
Μια απόσταση που όσο κι αν έχουν προσπαθήσει οι κάτοικοι του χωριού δεν έχουν καταφέρει να καλύψουν.Παιχνίδια, ίσως, του ομαδικού ανθρώπινου ασυνείδητου ή ένα ακόμη είδος ζώου-ξωτικού; Ενδιαφερον παρουσιάζει και αυτό: Στις λαϊκές δοξασίες της χώρας μας εντοπίζουμε το δαίμονα των κοπαδιών, που έφερνε πρώτα τον πανικό κι έπειτα την αρρώστια και το θάνατο, επειδή βάτευε (μτφ. συνουσιαζόταν), τα ζωντανά. Το κρέας ή και το αίμα τους μελάνιαζε, ενώ στο δέρμα τους δεν υπήρχαν αμυχές.Στον Παρνασσο, οι βοσκοί πίστευαν ότι ζούσε ένας δαίμονας που χάραζε στο αυτί τα ζώα για να τα γνωρίζει.Ο δαίμονας των κοπαδιών - ή αλλιώς ποιμενικος δαίμονας - ονομάστηκε στις λαϊκές δοξασίες χαμοδράκι ή σμερδάκι. Τα χαμοδράκια ή σμερδάκια ταυτίστηκαν με τα τελώνια (δαιμόνια) και έγιναν πνεύματα που προκαλούσαν κακό στους ζωντανούς, Το 1979 ο βοσκός Τάκης Παραβάντης στον Αχλαδόκαμπο της Αρκαδίας περιέγραφε ένα σμερδάκι ως εξής: «Ήταν ένα πράγμα σαν κοντός άνθρωπος με μεγάλο κεφάλι. Ξαφνικά ακούστηκε ένας μεγάλος κρότος και το ξωτικό εξαφανίστηκε, σα να άνοιξε η γη και το κατάπιε. Η πόρτα του μαντριού μας έγινε κομμάτια...».Στα Τσιτάλια οι παλιοί βοσκοί όπως έλεγαν ταλαιπωρούνταν αφάνταστα απο το "σμερδάκι" και για να γλυτώσουν τα κοπάδια τους τα μετακινουσαν απο την μια περιοχή στην άλλη.
Μια απόσταση που όσο κι αν έχουν προσπαθήσει οι κάτοικοι του χωριού δεν έχουν καταφέρει να καλύψουν.Παιχνίδια, ίσως, του ομαδικού ανθρώπινου ασυνείδητου ή ένα ακόμη είδος ζώου-ξωτικού; Ενδιαφερον παρουσιάζει και αυτό: Στις λαϊκές δοξασίες της χώρας μας εντοπίζουμε το δαίμονα των κοπαδιών, που έφερνε πρώτα τον πανικό κι έπειτα την αρρώστια και το θάνατο, επειδή βάτευε (μτφ. συνουσιαζόταν), τα ζωντανά. Το κρέας ή και το αίμα τους μελάνιαζε, ενώ στο δέρμα τους δεν υπήρχαν αμυχές.Στον Παρνασσο, οι βοσκοί πίστευαν ότι ζούσε ένας δαίμονας που χάραζε στο αυτί τα ζώα για να τα γνωρίζει.Ο δαίμονας των κοπαδιών - ή αλλιώς ποιμενικος δαίμονας - ονομάστηκε στις λαϊκές δοξασίες χαμοδράκι ή σμερδάκι. Τα χαμοδράκια ή σμερδάκια ταυτίστηκαν με τα τελώνια (δαιμόνια) και έγιναν πνεύματα που προκαλούσαν κακό στους ζωντανούς, Το 1979 ο βοσκός Τάκης Παραβάντης στον Αχλαδόκαμπο της Αρκαδίας περιέγραφε ένα σμερδάκι ως εξής: «Ήταν ένα πράγμα σαν κοντός άνθρωπος με μεγάλο κεφάλι. Ξαφνικά ακούστηκε ένας μεγάλος κρότος και το ξωτικό εξαφανίστηκε, σα να άνοιξε η γη και το κατάπιε. Η πόρτα του μαντριού μας έγινε κομμάτια...».Στα Τσιτάλια οι παλιοί βοσκοί όπως έλεγαν ταλαιπωρούνταν αφάνταστα απο το "σμερδάκι" και για να γλυτώσουν τα κοπάδια τους τα μετακινουσαν απο την μια περιοχή στην άλλη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου