Σηκώνει άγκυρα ο νούς...

Ήταν το '75 όταν η μεγαλύτερη γενιά από την δική μου αποκτούσαν ένας ένας ποδήλατο.Πόσο τα καμαρώνανε και πόσο ζηλεύαμε εμείς.Για βόλτα στην αρχή ούτε συζήτηση,που να μας τα εμπιστευτούν.Περνώντας ο καιρός αρχίσαμε να ξεκλέβουμε καμμιά κοντινή βόλτα αλλά πώς να ικανοποιηθεί η απέραντη δίψα μας για μάθηση!!! συγνώμη για ποδήλατο.Ο Μιχάλης Λ.είχε ενα κιτρινόμαυρο στολισμένο με ότι μπορούσε να φανταστεί το μυαλό κάποιου παιδιού.Παρμπρίζ,φωτάκια,σειρήνες λασποτήρες κι άλλα ...και ξαφνικά μαθαίνω οτι το βαρέθηκε και το πουλούσε.Δεν άφησα την ευκαιρία να πάει χαμένη,τον πλησιασα στο μαγαζί του πατέρα του."Εκατόν πενήντα δραχμές" ήταν η απάντηση του "κι ας είναι σε δύο δόσεις".Έπρεπε να βρω τις πρώτες εβδομήντα πέντε.Εκείνο το βράδυ δεν έκλεισα μάτι από την αγωνία μου.Ακόμα κι αν κοιμόμουν είμαι σίγουρος πως θα το έβλεπα στα όνειρά μου.Το επόμενο απόγευμα είχα αποφασίσει πως θα έκανα δικό μου εκείνο το "θεικό" όχημα.Το πορτοφόλι της μάνας μου θα την...θα το πλήρωνε γιατί ήταν όπως πάντα η εύκολη λυση.Σιγά μη μου έδινε τα χρήματα άμα της τα ζητούσα και μάλλον θα είχε δίκιο.Βρήκα την ευκαιρία και χτύπησα.Θέμα ωρών πλέον ήταν η πραγματοποίηση του ονείρου μου και θυμάμαι να περνάω την πόρτα της αυλής του σπιτιού μας και την μάνα μου να ρωτάει:"τίνος ειναι"."Μου το χάρισε ο Μ......."απάντησα.Σιγά μη με πίστεψε αλλά ποιός νοιαζόταν.Το ειχα κανει δικο μου και μόνο αυτό με ένοιαζε.Την άλλη μέρα ειχε γίνει ερυθρόλευκο,λόγω των οπαδικών μου αισθημάτων με την βοήθεια όλης της παρέας και αφού έταζα βόλτες αφειδώς.Πλέον μπορούσα να ταξιδεύω οχι μόνο με το νου...ΥΓ: τις υπόλοιπες εβδομήντα πέντε δραχμές δεν τις έδωσα ποτέ.Δεν ξέρω ο Μ...... αν τις ξέχασε εγώ όμως πάντα τις θυμάμαι.