Σηκώνει άγκυρα ο νούς...

Ήταν το '75 όταν η μεγαλύτερη γενιά από την δική μου αποκτούσαν ένας ένας ποδήλατο.Πόσο τα καμαρώνανε και πόσο ζηλεύαμε εμείς.Για βόλτα στην αρχή ούτε συζήτηση,που να μας τα εμπιστευτούν.Περνώντας ο καιρός αρχίσαμε να ξεκλέβουμε καμμιά κοντινή βόλτα αλλά πώς να ικανοποιηθεί η απέραντη δίψα μας για μάθηση!!! συγνώμη για ποδήλατο.Ο Μιχάλης Λ.είχε ενα κιτρινόμαυρο στολισμένο με ότι μπορούσε να φανταστεί το μυαλό κάποιου παιδιού.Παρμπρίζ,φωτάκια,σειρήνες λασποτήρες κι άλλα ...και ξαφνικά μαθαίνω οτι το βαρέθηκε και το πουλούσε.Δεν άφησα την ευκαιρία να πάει χαμένη,τον πλησιασα στο μαγαζί του πατέρα του."Εκατόν πενήντα δραχμές" ήταν η απάντηση του "κι ας είναι σε δύο δόσεις".Έπρεπε να βρω τις πρώτες εβδομήντα πέντε.Εκείνο το βράδυ δεν έκλεισα μάτι από την αγωνία μου.Ακόμα κι αν κοιμόμουν είμαι σίγουρος πως θα το έβλεπα στα όνειρά μου.Το επόμενο απόγευμα είχα αποφασίσει πως θα έκανα δικό μου εκείνο το "θεικό" όχημα.Το πορτοφόλι της μάνας μου θα την...θα το πλήρωνε γιατί ήταν όπως πάντα η εύκολη λυση.Σιγά μη μου έδινε τα χρήματα άμα της τα ζητούσα και μάλλον θα είχε δίκιο.Βρήκα την ευκαιρία και χτύπησα.Θέμα ωρών πλέον ήταν η πραγματοποίηση του ονείρου μου και θυμάμαι να περνάω την πόρτα της αυλής του σπιτιού μας και την μάνα μου να ρωτάει:"τίνος ειναι"."Μου το χάρισε ο Μ......."απάντησα.Σιγά μη με πίστεψε αλλά ποιός νοιαζόταν.Το ειχα κανει δικο μου και μόνο αυτό με ένοιαζε.Την άλλη μέρα ειχε γίνει ερυθρόλευκο,λόγω των οπαδικών μου αισθημάτων με την βοήθεια όλης της παρέας και αφού έταζα βόλτες αφειδώς.Πλέον μπορούσα να ταξιδεύω οχι μόνο με το νου...ΥΓ: τις υπόλοιπες εβδομήντα πέντε δραχμές δεν τις έδωσα ποτέ.Δεν ξέρω ο Μ...... αν τις ξέχασε εγώ όμως πάντα τις θυμάμαι.

Σηκώνει άγκυρα ο νούς...

Δεκαετία '70 θυμάμαι παραμονές Χριστουγέννων,Πρωτοχρονιάς από τα χαράματα ξυπνούσαμε για να προλάβουμε τους άλλους.Το σημείο συνάντησης ήταν συνήθως "το γεφύρι του Αγγελή" κι από κει ξεκινούσαμε το σεργιάνι σε όλα τα σπίτια του χωριού να πούμε τα κάλαντα για το καλό της ημέρας...Χριστούγεννα πρωτούγεννα ή καλήν ημέρα άρχοντες αντηχούσαν στις γειτονιές.Κι όταν ερχόταν η ώρα του κεράσματος θυμάμαι ακόμα τις γκριμάτσες στα πρόσωπά μας ...πενηνταράκι ή ...κουραμπιές.Στη μοιρασιά βέβαια ήμασταν πάντα κύριοι.Μεταξύ κατεργαρέων...

To xωριό μου

Τσιτάλια
Ορεινό χωριό του νομού Αρκαδίας.
Σε απόσταση 10 περίπου χλμ. νότια του Λεωνιδίου, σε ένα μικρό πράσινο οροπέδιο του Πάρνωνα βρίσκονται τα Τσιτάλια. Η περιοχή κατοικείται εδώ και 800 περίπου χρόνια. Η καταγωγή των κατοίκων είναι από την Κρήτη. Ο επισκέπτης μπορεί να δει αρκετά στοιχεία της παραδοσιακής αρχιτεκτονικής στα διάσπαρτα παλαιά πετρόκτιστα σπίτια.
Κοινότητα, πού ενσωματώθηκε τό 1999 στόν Δήμο Λεωνιδίου, σε υψόμετρο 540 μέτρων από την επιφάνεια της θάλασσας και μέ έκταση 32 τ.χιλ.
Ημιορεινό χωριό, ιδεώδης τόπος διακοπών, κτισμένο σε γραφικό οροπέδιο μεταξύ των προβουνίων του Πάρνωνα, «ΣΓΟΥΡΙΑ» (υψόμετρο 922 μέτρων), και «ΚΟΥΜΑΡΙΑ» (υψόμετρο 839 μέτρων), με άριστες κλιματολογικές συνθήκες και την θάλασσα να απέχει 15 λεπτά από το χωριό (Πλάκα).
Ασφαλτοστρωμένος δρόμος 9 χιλιομέτρων σε οδηγεί στο Λεωνίδιον, την πρωτεύουσα της επαρχίας Κυνουρίας, μέσα από βραχώδεις τοποθεσίες με σπάνιους φυσικούς σχηματισμούς.
Κάτοικοι, σύμφωνα με την τελευταία απογραφή, 280 (μόνιμοι 100, τους καλοκαιρινούς όμως μήνες είναι περίπου 400).
Πατροπαράδοτη η φιλοξενία των κατοίκων, περίφημο είναι το Τσιταλιώτικο ψωμί.
Οι Τσιταλιώτες και οι Τσιταλιώτισες ασχολήθηκαν και ασχολούνται με την γεωργία και την κτηνοτροφία.
Όλα σχεδόν τα σπίτια του χωριού είναι πετρόκτιστα, κτισμένα από έμπειρους Τσιταλιώτες κτίστες και τα περισσότερα διώροφα.
Αξιοθέατα του χωριού ο χώρος του πετρόχτιστου Δημοτικού Σχολείου (1928),ο Προφήτης Ηλίας με θέα στον Αργολικό κόλπο, τα απομεινάρια του ναού του Αγίου Δημητρίου (θέση Παλιόκαστρο) με τοιχογραφίες που έχουν δυστυχώς αφεθεί στο έλεος των στοιχείων της φύσης, το εκκλησάκι της Παναγίας που χτίστηκε σε 24 ώρες επί τουρκοκρατίας και το παλαιό χωριό στη θέση Κωστακέικα.