Ο ΜΠΑΡΜΠΑ ΓΙΩΡΓΗΣ ΣΤΗ ΣΤΡΟΦΥΛΙΑ

Ο ΜΠΑΡΜΠΑ ΓΙΩΡΓΗΣ ΚΥΠΡΑΙΟΣ ΕΠΙ ΤΩ ΕΡΓΩ

ΟΙ ΜΠΡΟΣΤΑΡΗΔΕΣ ΤΟΥ ΔΡΟΜΟΥ ΚΑΙ ΤΑ ΕΓΚΑΙΝΙΑ

ΤΟ ΟΡΓΩΜΑ

"ή παππάς παππάς ή ζυεγάς ζευγάς" λέει η λαική ρήση.Εδω ο παππα Αντώνης αποδεικνύει το αντίθετο

Ο μπαρμπα Πότης ο Ξενυχτης οργώνει

"ΛΑΙΜΑΡΓΙΑ"

ΣΤΟ ΘΕΡΙΣΜΑ

ο μπάρμπα Μήτσος Μπόγανος και η θειά Λυγερή η γυναίκα του θερίζουν

Η ΑΛΩΝΙΣΤΙΚΗ ΜΗΧΑΝΗ ΣΤΑ ΤΣΙΤΑΛΙΑ

Το μηχάνημα το έφερνε ο μπαρμπα -Αντώνης ο Φάκλαρης από το προηγούμενο απόγευμα και το έστηνε μέχρι το ηλιοβασίλεμα.Η "γιορτή" ξεκινούσε αχάραγα το πρωί "για να έχει δροσούλα" όπως έλεγαν.
Με ψάθινα καπέλα στο κεφάλι και δρεπάνια στα χέρια, θέριζαν τα χωράφια τους και με τα ζώα τους μετέφεραν τα δεμάτια στην αλωνιστική μηχανή,τα στοίβαζαν σε θεμωνιές και με την σειρά ένας ένας τα έριχναν στο αναβατόριο για να πάρουν μετά τον καρπό των κόπων τους.

https://youtu.be/svl1_y3uxIg

ΤΑ ΕΡΕΙΠΙΑ ΑΠΟ ΤΟ ΧΩΡΙΟ ΣΤΑ ΚΩΣΤΑΚΕΙΚΑ

ΟΤΙ ΑΠΕΜΕΙΝΕ ...

Α.Σ.ΛΕΩΝΙΔΙΟΝ 1975

1950 στον παλιό δρομο για το Λεωνίδιο

ΤΟΥ ΠΑΤΕΡΑ ΜΟΥ ΟΙ ΦΙΛΟΙ

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΣΑΡΡΗΣ(ΚΟΥΜΑΡΙΑΣ)-ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΣΑΡΡΗΣ(ΚΩΣΤΗΣ)

ΤΟ ΔΗΜΟΤΙΚΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΤΣΙΤΑΛΙΩΝ

Δεκαετία του '20 και καποιοι Τσιταλιώτες μετανάστες στην Αμερική αποφασίζουν να χρηματοδοτήσουν την ανέγερση κτιρίου που θα στεγάσει δημοτικό σχολείο στο χωριό τους.Συγκεντρώνουν τα χρήματα και αναθέτουν σε Λαγκαδιανούς μαστόρους ειδικευμένους στην πέτρα(πελεκητές)να χτίσουν το σχολειο που έγινε συμφωνα με τις παραστάσεις που είχαν από τον τόπο κατοικίας τους δηλαδή την Αμερική.Το 1928 το Δημοτικό σχολείο ήταν έτοιμο να φιλοξενήσει τα Τσιταλιωτάκια με αξιοθαύμαστο εξοπλισμό για την εποχή του.Στη δυτικη αίθουσα θυμάμαι μπαλες ποδοσφαίρου,σκυτάλες,μπάλες μπέισμπολ,ακόντια,δισκους ,φιλέ βόλλευ και την σκηνή όπου δίνονταν παραστάσεις από τους μαθητές και ταυτόχρονα ήταν και ο χώρος τιμωρίας για τους άτακτους.Τεράστιοι χάρτες κρεμασμένοι στους τοίχους και τα θρανία που φιλοξένησαν αμέτρητες παιδικες ψυχές στη σειρά απέναντι από την έδρα του δάσκαλου.Στον προαύλιο χώρο υπήρχε το σκάμα άλματος μήκους.Ο πίσω χώρος του κτιρίου φιλοξενούσε τους κήπους όπου ο κάθε μαθητής είχε αναλάβει να φρόντιζει τον δικό του και συνάμα γινόταν το μάθημα της φυτολογίας.Γύρω από το κτίριο ορθόνονταν σαν "φρουροί" λυγερόκορμα πεύκα που δυστυχώς με την πάροδο των χρόνων γερνούν και εγκαταλείπουν την "σκοπιά" τους.Τόσες παιδικές φωνές,τόσα γέλια και τόσα κλάματα έσβησαν αλλά το σχολείο μου εξακολουθεί να στέκει εκει θυμίζοντας μου τα αθώα παιδικά μου χρόνια.Ολα αυτά σκεφτόμουν χθές αργά το βράδυ και χωρίς να το καταλάβω τα βήματά μου με πήγαν εκεί και καθώς το μυαλό μου γύρισε τριάντα επτά περίπου χρόνια πίσω μέσα στην απέραντη ησυχία άκουσα και πάλι... παιδικές φωνές, γέλια και κλάματα.